Burzowy Las

Zira

-A ja Zira. Wyjście w stylu Brusa Lee.-Zaśmiała się i uderzyła ogonem o ziemie a w tym zrobiła się dziura.

Kyinra

Wybaczcie, ja tu oglądam ósmy cud świata O.o *wzdycha*

Spojrzała na dziurę. - Łał... to sie nazywa rów. - stwierdziła i przyjrzała się dziurze. -Łuuhu! Ale dym ale dym ale dym. Wielki dym wielki dym.. duży dyym. - zaczęła śpiewać.

Zira

-Siwy dem siwy dym. -Przyłączyła się do niej Zira. Po chwili zaczęła się śmiać. I nagle bam Zira kichnęła a z jej paszczy wstrzelił płomieni ognia.
-Przepraszam.-Powiedziała pociągając nosem

Trixia

Shinra milczała. Cały czas zsyłała potężne pioruny. Obserwowała całą sytuacje, a jej czerwone ślepia zlustrowały Zirę. "Hmm... ciekawe czym zasłużyła na bycie przywódcą swojego klanu..." pomyślała, a czerwone ślepia zmrużyły się.

Kyinra: Dawaj foty tego cudu!

Zira

Zira zauważyła że Shinra ją obserwuje.
-Czy coś się stało.-Zapytała się ponieważ nie wiedziała o co chodzi. Czyżby somczyca jaj nie lubiła? A może miała coś na pysku?

Trixia

-Nic... może pokażesz mi co potrafisz?- Spytała z cwaniackim uśmiechem. Zesłała jeszcze więcej piorunów i czekała cierpliwie na odpowiedź. Obserwowała Zirę.

Zira

-No dobrze.-Powiedziała Zira przeczuwała o co jej chodzi ale nie zdradzała się z tym.
Wstała i zatrzepotała skrzydłami oraz wyobraziła sobie ogromnego feniksa. Zwierze z jej myśli o żyło i było posłuszne woli Ziry. Stało teraz przed obliczem Shinry. Również i ona zrobiła bardzo trudną sztuke. Skupiła się maksymalnie i cała stanęła w płomieniach.
-I co.-Powiedziała

Trixia

-Dob4rze. Teraz moja kolej. Żeby było sprawiedliwie.-Mówiąc to wystawiła dwie łapy przed siebie W jednej pojawiła się kula z iskier. Była biała. W drugiej znajdowała się identyczna, tyle, że czarna. Złączyła łapy i powstała kula, która była kręcącym się yin yangiem. Kręcił się coraz szybciej i w końcu nie można było rozróżnić dwóch kolorów. Kula uniosła się i powstał niej kot. Zwierzę zaczęło biegać po całej polanie, a Shinra wybrała dobry moment i zgniotła go łapą. Kot zniknął zostawiając po sobie wypalony ślad.

Zira

-Fajna sztuczka -Przyznała Zira.
-Jeszcze to umiem.-Powiedziała i wyczarowała niebieską kule ognia .Wyrzuciła ją w powietrze po chwili lotu kula eksplodowała ja fajerwerka.

Weissi

Weissi przyleciała do lasu z prędkością sarny.
-Witajcie. A ciebie jeszcze chyba nie miałam przyjemności poznać.-powiedziała do Ziry-Ja jestem Weissi, przywódca Klanu Lasu. A skoro już pokazujecie swoje umiejętności to popatrzcie na to.-W pewnej chwili drzewa zaczęły się piąć w górę i utworzyły klatkę ze swych gałęzi. Wystarczył krótki dźwięk wydany przez Weissi i po sekundzie wszystko wyglądało tak, jakby się nic nie wydarzyło.

Trixia

-Weissi, to jest Zira.-Powiedziała Shinra znudzonym tonem. "Może cała kraina się zbierze do kupy?!" Pomyślała. Zirytowana wzbiła się w powietrze i zesłała pioruny na kolejną polanę, na której pasło się stado saren. Całe stado po chwili było martwe, a Shinra odleciała nawet na nie nie patrząc. Smoczyca musiała się na czymś wyżyć. To usiało być żywe stworzenie. Wylądowała na polanie, na której przed chwilą była.

Weissi, jaką prędkością światła?! To ja mogę robić i się powstrzymuję. Co ma moc Kanu Lasu, bo prędkości światła?! Nie musisz odpowiadać, tylko zmień tego posta! Ech...

Weissi

-Miło mi cię poznać.-Powiedziała do Ziry.-A tak z ciekawości to przyleciałyście coś zjeść czy pogadać?-Była oburzona zachowaniem Shinry, która musiałą wyżyć na sarnach. Czuła jeszcze ich ból i strach na własnym ciele. Odczuwała wszystko, co się działo w lesie.

Trixia

-Nie dzięki. Niedawno jadłam.- Odpowiedziała, choć nie była pewna czy to pytanie było skierowane do niej. Shinra zauważyła po chwili, że Weissi jest na coś zła.
-Coś się stało?- Spytała przekrzywiając łeb. Weissi rzadko się obraża.

Weissi

Weissi już chciała odpowiedzieć, ale pokręciła głową. Nie było sensu. Shinra nigdy nie zmieni swoich nawyków. Popatrzała na sarny, ale szybko odwróciła głowę. Zbyt mocny ból odczuwała po stracie tych zwierząt.

Trixia

Widząc jak Weissi patrzy na sarny, Shinra wszystko zrozumiała.
-No nie! O to ci chodzi?! Ty bronisz zwierząt, ja stada! Takie jesteśmy!-Mówiła Shinra. Dla niej las był źródłem pożywienia i miejscem, w którym może odpocząć od całego świata. By pokazać zdumienie Shinry, niebo pociemniało i pomiędzy nią, a Weissi uderzył piorun, który zostawił po sobie wypalony ślad.

Weissi

Weissi szybko w miejscu wypalonej ziemi spowodowała wzrost trawy. Nie mogła patrzeć na wypalanie lasu. W nim się urodziła, on stanowił jej schronienie. Nie potrafiłaby bez niego żyć. Starała się unikać jedzenia i zabijania zwierząt. Mięsa nigdy nie zostawiała, żeby się nie zepsuło. Oszczędzała je.

Trixia

-Ech... Już nie wiem o co ci chodzi. To tylko trawa! Tu się roi od tych śladów. Przeleć nad lasem, a zobaczysz dwa stada, na dwóch, różnych polanach!-Wołała. Już nie rozumiała Weissi. To tylko las. Oczywiście, nie można do podpalać, czy robić rozwalacz, ale to, że trawa uschła, to nie powód do paniki!

Weissi

Shinra nie rozumiała jej. Weissi czuła wszystko co się działo w lesie na własnej skórze. Czuła ból i strach. Czuła te pioruny i ogień. Nie chciała krzywdzić lasu, gdyż sama wszystko czuła.

Trixia

Shinra kontynuowała swoje wyrzuty. Od dłuższego czasu musiała patrzeć na troskę Weissi. Już nie wytrzymała.
-Ty wiesz jak ciężko patrzeć mi na takie rzeczy?! To las! Ty musisz jeść mięso by przeżyć! Ja cię nie rozumiem! Dobrze chronisz las, ale nie uprzykrzaj życia innym!- Krzyczała wściekła. Wpadła w furię. Już nad sobą nie panowała. Nad całym asem, chmury były ciemne. Nic nie było wiać. Shinra nawet tego nie zauważyła. Teraz błyski i pioruny oślepiały swoim blaskiem. Grzmiało, lecz głos Shinry słychać było w całym lesie.
-Już cię nie rozumiem. Czemu to robisz? Czemu utrudniasz swoje życie, dla innych istot, które nie sięgają nam, smokom do pięt?! Po co to robisz?!- Shinra krzyczała, a jej głos rozniósł się po całym lesie. Nie była sobą. Jej gniew i furę można było wyczuć z daleka. Pioruny wciąż błyskały, lecz było ciemno.

Weissi

Weissi poczuła przeszywający ból. To piorun uderzył w drzewo. Nie mogła tego znieść. Próbowała oddychać spokojnie, ale nie mogła. To zniszczenie i ból ogarniało ją zewsząd. Wzniosła się i swym wzrokiem ogarnęła cały las. Pioruny huczały jej nad głową, ale ich nie widziała, widziała tylko zniszczenie.